3 weken KRMEF

Een samenvatting van mijn geweldige tijd bij KRMEF en de leuke dingen die ik daar omheen heb gedaan.

De tijd vliegt! Ik ben al meer dan 3 weken in Nepal... Mijn tijd bij KRMEF was geweldig, met leuke mensen en projecten om aan te werken. Ik heb bijvoorbeeld de sieraden, die in de foundation worden gemaakt, gefotografeerd voor de catalogus en daarnaast heb ik in de tuin gewerkt en meegeholpen met het bouwen van een huis. Hier een aantal highlights van drie weken KRMEF!
1. Samen met Tara, Sara, Carlotta en Suranjen (vriend van Tara) ben ik 2 dagen gaan hiken. We hadden om 11 uur afgesproken, maar door het verkeer was Suranjen een uur te laat. De bus naar het startpunt duurde vervolgens ook langer dan normaal en we begonnen onze hike veel te laat. De hike naar Chitsapani was mooi, totdat het donker werd. Het was dom om in het donker door een bos te lopen, maar teruggaan was geen optie. Gelukkig had ik mijn hoofdlamp mee (bedankt broer)! We daalden 20 minuten te lang af en moesten weer omhoog. Uiteindelijk bereikten we Chitsapani, maar dit was door de aardbeving niet meer dan een schuur. We kregen koude Dhal Bhat en gelukkig wel warme thee. Hierna gingen we meteen naar onze doodskist om te slapen, want een bed kon je het niet noemen. Ik had 3 shirts, een trui, 2 broeken en sokken aan; en Tara en ik lagen dicht tegen elkaar aan. Het was koud en onze buren waren heel luidruchtig, dus sliepen we bijna niet. Het werd licht en de bergen kwamen tevoorschijn tijdens ons ontbijt (warm en lekker). Terug ging nog langzamer dan heen, want een vriend van Shoko was door zijn enkel gegaan. Net op tijd haalden we de laatste bus naar Kathmandu en de foundation...
2. Een hike van één dag met Sara en Carlotta was succesvoller. Champa Devi stond nu op het menu. De weg was stijl, glibberig en met veel trappen, maar het uitzicht was geweldig!
3. We zijn met een groep naar Jazz Upstairs geweest, met live jazz.
4. Krishna had ons uitgenodigd om mee te gaan naar de opening van een bibliotheek in Dhading. We vertrokken voor zonsopgang met het KRMEF-busje naar onze eerste stop: ontbijt. We aten aardappel, kikkererwten en rijstpudding, iets wat ik normaal nooit zou eten en reden daarna weer 2 uur naar een jeep die op ons stond te wachten. We hadden geen idee wat voor rit ons te wachten stond, maar dat werd al snel duidelijk. De weg was onwijs hobbelig en geen moment konden we rustig zitten. Al met al was het een geweldige rit, want door het stoffige raam konden we rijstvelden en de Himalaya zien. Na 1, 5 uur wiebelen kwamen we aan in Dhading, waar de hele school op ons stond te wachten. Het feest moest nog even wachten, want de Dhaal Bhat stond al klaar. Deze opgegeten hebbende (bedankt P. Nieuwenhuyse voor intelligent klinkende zinnen) liepen we terug naar het podium. We schrokken toen we op het podium moesten gaan zitten en we allemaal aangekondigd werden. Vervolgens kregen we een sjaal omgehangen en een bloemenketting... en nog een... en nog een... Uiteindelijk kon ik mijn hoofd bijna niet meer bewegen door het aantal kettingen om mijn nek. De bibliotheek werd geopend en nu begon het pas echt. Er spraken verschillende mensen die iets met de bieb te maken hadden, jammer genoeg konden we niks verstaan omdat het in het Nepalees was. Tussendoor traden de leerlingen op met Nepalese dans. Na 4u (ja, echt 4 uur) konden we terug naar de jeep en tevergeefs probeerden we te slapen.
5. Vrijdag 11 november werden we door Shoko uitgenodigd voor een boekpresentatie van Neville Sarony (niet dat we enig idee hadden wie dat was). We realiseerden dat we underdressed waren toen we het luxe hotel binnenliepen. Na de presentatie gingen we met de ouders van Shoko uit eten in een ander hotel. Tijdens het eten werden we voorgesteld aan de tweede burgemeester van Kathmandu, twee mannen die de hydropower in Nepal hebben opgezet en aan Neville Sarony. Ze wilden allemaal op de foto met ons, maar dit kwam misschien door de Black Label die tijdens hun diner rijkelijk werd aangevuld.
Genoeg highlights voor vandaag! Dhanyabhat (fonetisch Dank je wel)