Namasté Nepal

Over mijn eerste keer alleen op stap en hoe ik me een weg baande door Kathmandu.

Ik nam afscheid op Schiphol en kon al snel boarden op het vliegtuig dat mij naar Doha (Qatar) zou brengen. De vrouw naast mij sliep en gelukkig was mijn stoel bij het gangpad. Ik keek een film en probeerde na het avondeten (rijst, heel komisch) te slapen. Voor ik het wist landde het vliegtuig in Doha, maar ik had geen oog dicht gedaan. Het vliegveld van Doha was precies zoals ze in het vliegtuig duidelijk maakte: je kon de grond likken en er waren genoeg oliestaat-waardige winkels. Ook op het vliegveld kon ik de slaap niet vatten, omdat ik weer snel kon boarden op het vliegtuig naar Kathamndu, Nepal. Dit vliegtuig was kleiner en dus ook warmer. Ik probeerde te slapen, maar het resulteerde in het kijken van Finding Dory en het eten van ontbijt. Vervolgens verscheen de Himalaya aan de horizon en kon ik slapen wel vergeten. Ik begreep van de vrouw naast mij dat de landing altijd zo wiebelig was, maar misschien bedoelde ze iets anders. Mijn bagage kwam snel en ik kon mijn naam snel vinden tussen alle bordjes met namen. Ik had verwacht dat de taxi keihard door de stad zou scheuren, maar het verkeer stond stil. 'Gelukkig' haalde hij aan twee kanten in en gebruikte de toeter elke 5 seconden (net als de rest van de auto's). Ik werd vriendelijk onthaald in het hotel en eindelijk kon ik douchen en een dutje doen. 'S avonds zocht ik een restaurant, maar kocht uiteindelijk een wrap op straat.
De volgende dag liep ik rond in Thamel en ging naar de Swayambhu Tempel. Op mijn weg terug lunchte ik met een Australisch meisje en nam wat rust in mijn hotel.
Mijn verjaardag was een vreemde dag: ik zou naar Khahare gaan voor vrijwilligerswerk. De taxi werd aangereden in Kathmandu en na een tijdje schreeuwen tegen de politie reden we richting KRMEF. Ik kwam aan tegen lunchtijd en voelde me meteen thuis. De sfeer was fijn en iedereen deed zijn ding. Ik schrok even van mijn kamer en zag al voor me hoe ik de hele nacht wakker zou liggen van beesten die binnenkwamen door de gaten in de muur.
In de avond gingen we uit eten bij Lhana in Kirtipur, een uurtje lopen. We hadden leuke gesprekken terwijl we op de grond zittend het heerlijke eten naar binnen werkten.
Zaterdag was een vrije dag en ik ging met twee Israëli naar de Lepra Kolonie, waar een vrouw heel trots de vervuilde rivier liet zien. We propte ons in een bus terug en aten het meest geweldige vlees ooit.
Ik had al snel geen gevoel van tijd meer, maar een bepaalde dag ben ik met twee meiden gaan helpen om een huis te bouwen. We gaven stenen door, schuurden twee ramen en maakte bamboestokken aan elkaar. De mensen waren zo blij met ons, dat ze thee en koekjes gaven en de volgende dag de beste grapefruit ooit.
Ik geloof dat ik het wel mooi vind zo! Namasté!